Из газеты "Звязда" о Зыгмунте Минейко:
Па некаторых звестках, Зыгмунт Мінейка з Афінаў пісаў маляўнічыя, захапляльныя рэпартажы адразу ў некалькі газет: кракаўскі «Час», «Дзённік польскі», «Львоўскую газету». Калі гэтая інфармацыя сапраўдная, то, па сутнасці, менавіта беларус стаў родапачынальнікам спартыўнай журналістыкі і першым беларускім рэпарцёрам, які працаваў на Алімпійскіх гульнях. Крыніцы, у якіх Мінейка называецца першым спартыўным публіцыстам, кажуць, што Алімпіяду ў сваіх артыкулах ён называў «цудам у Афінах». Адзін з герояў публікацый Мінейкі — індыйскі спартсмен Бхандзі Лакшмі, які выступаў за брытанскую Індыю (дарэчы, атлет памёр толькі ў 2000-м, у 124 гады).
Пра Зыгмунта Мінейку нам расказаў гісторык, публіцыст, вядомы беларускі даследчык прафесар Адам Мальдзіс:
— У сваіх успамінах, якія называюцца «Ад тайгі да Акропаля» Мінейка піша пра час ад 1848-га па 1866 год. Гэты том быў напісаны ў апошнія гады яго жыцця. Зыгмунт Мінейка — асоба ўнікальная, выключная, адзін з нашых выдатных суайчыннікаў, якім мы абавязаны ганарыцца. Ён сапраўды працаваў у Міністэрстве грамадскіх работ, кіраваў дэпартаментам, які адказваў за аднаўленне стадыёна, дзе прайшлі Алімпійскія гульні 1896 года. Ці пісаў сам ён пра гэта — такіх звестак ва ўспамінах няма. Магчыма, Зыгмунт даваў некаторыя каментарыі, інтэрв'ю наконт будаўніцтва спартыўных арэн. У першую чаргу ён быў будаўніком, інжынерам. Такім чынам, вядома, беларус быў вельмі блізкі да такой падзеі, як пачатак алімпійскага руху, які сёння працягваецца ў Рыа-дэ-Жанэйра. Цудоўна, што мы, беларусы, у час Алімпіяды ўспамінаем пра нашага суайчынніка. Лічу, што і ў Бразіліі таксама мусяць успомніць Мінейку ў пачатковым ці заключным слове.
Заголовок экстремистской газеты "Наша Нива" гласит " Праўнук беларускага паўстанца стане прэм’ер-міністрам Грэцыи"
А теперь посмотрим, как же он сам себя называл из его книги "Wspomnienia z lat dawnych. Józef Mineyko".
Жалуется на запрет польского языка, рускификацию(деполонизацию), запрет занятия должностей и приобретения земли полякам в северо-западном краю. "Топили польскую душу, как умели". |
О литовских татарах, преданных Польше, разобранное россиянами государство Минейко именует не иначе, как "Речь Посполитая Польша" |
Про тайные польские школы и запрет на польские школы |
Костельный визитатор каноник Игнатович в 1828 г. в Шальчининкайской, Мядининкайской, Лаворишской, Буйвидской, Цуденишской, Табаришской и Дубинской парафиях нашел. что в "тех парафиях люди говорят по литовски, дети и женщины неумеют по польски. а в костеле только польские проповеди и катехизмы. Людям тяжело выучить и понять не могут"(23)
Pakarklis P. Raštai 1987 p. 384
Не отличает сосединюю Быстрицкую парафию, потому что. по словам его плебана Кароля Ивановского "во всей парафии все везде говорят по литовски, а по польски или по руску - редко"
Наиболее на восток удаленной Михалишкской парафии возле Няриса плебан Юозапас де Блокас пощитал, что из 1299 его парафян по литовски говорит 921 жителя( 25 деревень и застенков), а оставшиеся - по польски
От Михалишков рядом Ворнянская парафия, согласно его плебана, говорят русинским, польским и литовским языком. Он еще добавляет: "заметил и убедился, что литовский язык, который здесь всюду продолжают употреблять Ворнянские парафяне, восходит к литовским народным началам"
приезжал Г. Сенкевич и ездил в имение Воложин охотиться на медведей. |
каждая зажиточнейшая семья стремилась отдать сына в гимазию, после чего отдать учиться на ксендза. В них начал зарождаться "Литовский шовинизм". |
О польских чаяниях, о русификации и искоренении всего польского |
О польских чаяниях, русификации, преследовании всего польского и униатов |
Комментариев нет:
Отправить комментарий